چشمت به ‌چشم ما و دلت پیش دیگری‌ست
جای گلایه نیست کـه این رسم دلبری‌ست

هرکس گذشت از نظرت در دلت نشست
تنها گناه آینه‌‌ها زود باوری‌سـت

مهرت به ‌خلق بیش‌‌تر از جور بر من است
سهم برابر همگان نابرابری‌ست

دشنام یا دعای تو در حق من یکی‌ست
ای آفتاب هرچه کنی ذره‌ پروری‌ست

ساحل جواب سرزنش مـوج را نداد
گاهی فقط سکوت سزای سبک‌ سری‌ست
                                                                                 فاضل نظری